இந்த செய்தியை படித்துவிட்டு உங்கள் எண்ணங்களை கீழே பதிவு
செய்யுங்கள்.. இந்த செய்தி பிடித்திருந்தால் உங்கள் நட்பு வட்டத்தில் பகிர்ந்து
கொள்ளுங்கள்..
இதுபோன்ற எங்களின் பல்வேறு பதிவுகளை உடனுக்குடன் உங்கள்
மின்னஞ்சலில் பெற பதிவு செய்து கொள்ளுங்கள்.
Follow Us:
Join Our Whatsapp Group
Twitter: www.twitter.com/Pudhiyapodiyan
Facebook:https://www.facebook.com/Pudhiyapodiayan
Instagram: pudhiya.podiyan
Contact us : oorkodangi@gmail.com
அரண்மனையை
ஒட்டியபடி ஒரு பிச்சைக்காரன் ஒருவன் வாழ்ந்து வந்தான். அப்போது ஒரு நாள் அந்த
அரண்மனைக் கதவில் ஒட்டப்பட்டிருந்த அறிவிப்பைக் கண்டான். அதில், மன்னர்
விருந்தளிக்கப் போவதாகவும், அரச உடை அணிந்து வருவோர் மட்டுமே அனுமதிக்கப்படுவர்
என்றும் குறிப்பிடப்பட்டிருந்தது. பிச்சைக்காரன், தான் அணிந்திருந்த கந்தல் உடைகளை
ஒருமுறை ஏற இறங்கப் பார்த்துக்கொண்டான்.
நிச்சயமாக
அரசரும், அவருடைய குடும்பத்தினரும் மட்டுமே ராஜ உடை உடுத்தியிருக்க முடியும் என
எண்ணினான். திடீரென அவனுக்குள் ஓர் எண்ணம் தோன்றியது.
அரண்மனை
வாசலை அடைந்தான். வாயிற்காவலனிடம், ராஜாவைப் பார்க்க வேண்டும் என்றான். அந்தக்
காவலன், அரசரிடம் அனுமதி வாங்கி வந்தான். பிறகு உள்ளே சென்ற பிச்சைக்காரனிடம்,
என்னைப் பார்க்கவேண்டும் என்றாயாமே? என்றார் அரசர். ஆமாம்! அரசே நீங்கள் அளிக்கும்
விருந்தில் கலந்துகொள்ள எனக்கும் ஆசை.
ஆனால்,
என்னிடம் ராஜ உடைகள் இல்லை. என்னை அதிகப்பிரசங்கி என நினைக்காவிட்டால், உங்களது
பழைய ஆடையை அளித்து உதவினால், அதனை அணிந்து கொண்டு விருந்துக்கு வருவேன் என்றான்.
மன்னரும் அவனுக்கு ராஜ உடை ஒன்றை வழங்கினார். அந்த உடையை உடுத்திக் கொண்டான்.
அப்போது
மன்னர் அவனிடம், விருந்தில் கலந்து கொள்வதற்குத் தகுதி உடையவனாகி விட்டாய்.
அதைவிட, முக்கியமான ஒன்று இனி உனக்கு வேறெந்த உடையும் தேவைப்படாது. உன் ஆயுள்
முழுவதும் இந்த உடை அப்படியே இருக்கும். துவைக்கவோ தூய்மைப்படுத்தவோ அவசியம்
இருக்காது என்றார். கண்ணீர்மல்க, மன்னருக்கு நன்றி கூறி விட்டு திரும்பும்போது
மூலையில் கிடந்த தனது பழைய ஆடைகளைக் கவனித்தான். அவனது மனம் சற்றே சலனப்பட்டது.
ஒருவேளை,
அரசர் கூறியது தவறாக இருந்து, இந்த உடைகள் கிழிந்து விட்டால் அப்போது நமக்குப்
பழைய உடைகள் தேவைப்படுமே? என யோசித்தான். உடனே சென்று தன் பழைய உடைகளை
எடுத்துக்கொண்டான். வீடு, வாசல் இல்லாத அவனால் பழைய துணிகளை எங்கேயும் வைக்க
முடியவில்லை. எங்கே போனாலும் பழைய ஆடைகளையும் கொண்டு சென்றான். மன்னர் அளித்த இரவு
விருந்தையும் அவனால் மகிழ்ச்சியாக ஏற்க முடியவில்லை. அடிக்கடி கீழே விழுந்து
விடுமோ என பழைய துணிகளைச் சேகரிக்கும் மும்முரத்தில், பரிமாறப்பட்ட பதார்த்தங்களை
அவனால் சரிவர ருசிக்க முடியவில்லை.
அரசர்
சொன்னது உண்மை என்பது நாளடைவில் அவனுக்குப் புரிந்தது. அவர் கொடுத்த ஆடை
அழுக்காகவோ, கிழியவோ இல்லை. ஆனாலும், அவனுக்கு பழைய உடைகள் மீது நாளுக்கு நாள்
பிடிப்பு அதிகமானது. மக்களும் அவனது ராஜ உடையைக் கவனிக்காமல், அந்த கந்தல்
மூட்டையையே பார்த்தனர். சில நாட்கள் சென்றன. அவன் இறக்கும் தருணத்தில் இருந்தான்.
அப்போது அரசர் அவனை பார்க்க வந்தார். அவனது தலைமாட்டில் இருந்த கந்தல் மூட்டையைப்
பார்த்து, அரசரின் முகம் சோகமாவதைக் கண்டான்.
ஆரம்பத்திலேயே
அரசர் சொன்ன செய்தி நினைவுக்கு வந்தது. பழைய துணி மூட்டை, அவனது வாழ்நாளின் மொத்த
மகிழ்ச்சியையுமே பறித்து விட்டது. அதுபோல தான் நம் எல்லோரிடமும் அப்படியொரு மூட்டை
இருக்கிறது. அதற்குள் விரோதம், கோபம், கவலை, சோகம், பகைமை எனப் பல பெயர்களில்
வேண்டாத பொருட்கள் இருக்கின்றன.
அதனால்
நமது வாழ்வில் நமக்கு கிடைக்கின்ற மகிழ்ச்சித் தென்றலை அனுபவிக்க முடியாமல்
இருக்கிறோம். நம்முடைய தீராத கோபம், எத்தனை இன்பம் வந்தாலும், அதை ஏற்றுக்கொண்டு
ஆனந்தப்பட முடியாமல் செய்து விடுகிறது.
வாழ்க்கை
தினமும் நமக்கு புது துணிகளை நெய்து தருகிறது. நமக்கோ, பழைய துணிகளில் ஒரு நூலை
கூட தூக்கி எறியவும் மனமில்லை. நம் வீடுகளில், என்றோ வாங்கிய பல பொருள்கள் நிரம்பி
இருக்கின்றன. அவற்றால் எந்தப் பயனும் இல்லாவிட்டாலும், தூக்கி எறிய மனமில்லை.
வீட்டையே குடோனுக்கு இணையாக மாற்றிக் குடித்தனம் நடத்துபவர்களும் இருக்கின்றனர்.
இல்லத்தில்
மட்டுமல்லாது, உள்ளத்திலும் பழைய சரக்குகளைப் பத்திரப்படுத்தினால், அது நாம்
பயன்படுத்தும் சொற்களாகவும், கரங்களின் வழியே செயல்களாகவும் வெளிப்பட்டு வேதனையை
தரும்.
கருத்துகள் இல்லை:
கருத்துரையிடுக